Τρόποι μαγειρέματος αυγών

Ρούφα το (ωμό) αυγουλάκι σου, baby…

Κλασική σκηνή παιδικών χρόνων με τις μαμάδες να κυνηγούν τα μούλικά τους στο σχολείο, στο σπίτι, στην παραλία, παντού, με το βραστό αυγουλλλ“Λάκι, έλα εδώ”. Κλασική εικόνα των παιδικών μου χρόνων, οι συμμαθητές (προσοχή: never συμμαθήτριες…) στο δημοτικό που δεν είχαν καλοπλύνει το στόμα τους και έσκαγαν μύτη στην τάξη με ξεραμένες κιτρινίλες αυγού στην άκρη των χειλιών…

Είναι ο πιο απλός τρόπος να φάμε ένα αυγό. Προϋπόθεση: Να είναι φρεσκότατο και σίγουρης και ελεγμένης προέλευσης.

Τρυπούμε το αυγό στη μία κορφή του, το τουμπάρουμε στο στόμα μας και το ρουφούμε. Λεπτομέρεια: Εάν δεν κάνε άλλη μία τρυπούλα στην άλλη κορυφή (για να βοηθήσει και ο αέρας “ασκώντας τις κατάλληλες πιέσεις”), για να καταφέρετε να ρουφήξετε πρέπει να έχετε πνευμόνια… μαραθωνοδρόμου.

Εναλλακτικός –και πιο πολιτισμένος– τρόπος: Σπάμε το τσόφλι του αυγού, στην κορυφή του, το βάζουμε σε αυγοθήκη, αλατίζουμε, πιπερώνουμε, ρίχνουμε και καμιά σταγόνα λεμόνι μέσα, και το τρώμε με κουτάλι.

Μου ξανάρχονται στο νου (αυγουλάκια κτυπητά)…

…..“αναμνήσεις” από τότε που ρίχναμε σε φλυτζάνι τους κρόκους (συνήθως δύο) αυγών και τους κτυπούσαμε με κουτάλι, μαζί με ζάχαρη (η ποσότητα «αναλόγως των γούστων»). Και συνεχίζαμε να κτυπούμε και να κτυπούμε και να κτυπούμε, μέχρι που πονούσε ο καρπός του χεριού μας. Φτιάχναμε, όμως, μία κρέμα αφράτη και απαλή “κοίτα γιαγιά, καλύτερη από αυτή που φτιάχνεις εσύ… ”.

Συχνά προσθέτουμε και λίγο κακάο. Αγαπημένο snack μιάς άλλης εποχής, που τα σημερινά παιδιά το αγνοούν (όπως και τις αλάνες, τα γκαζάκια (τις μπίλιες), και τα ρέματα με τους γυρίνους). Και αυτό γιατί ο αδυσώπητος ανταγωνισμός με τα σημερινά snacks των περιπτέρων, εκείνα με τα αγνά ορυκτέλαια, τις πολύχρωμες πλαστικές συσκευασίες και τα δωράκια-τέρατα, που ‘ναι ελεγμένα από τις quality control Διευθύνσεις της βιομηχανίας και έχουν την έγκριση κάποιου “αρμόδιου κρατικού φορέα”.

Εάν του προσθέσετε και λίγο κονιάκ (οι ιταλοί το λένε “Vov” και μπορείτε να βρείτε μια συνταγή του στο site), αρπάξτε το από τα χέρια των παιδιών και φάτε το εσείς οι ίδιοι. Είναι –τουλάχιστον– απολαυστικό!!! Σαν παλιό τραγούδι της Βίκυ Λέανδρος… “Αναμνήσεις” και τα δύο…

Και εδώ βασική, βασικότατη προϋπόθεση, είναι να είναι τα αυγά φρεσκότατα και σίγουρης και ελεγμένης προέλευσης. Σίγουρης κότας (ή σίγουρης διαδικασίας), δηλαδή.

Αυγά “ala coque”. Το Παρίσι στα πόδια σας…

Αφού πλύνουμε καλά εξωτερικά το αυγό (θυμηθείτε, εκείνη την ώρα όχι ‘μέρες πριν), το βάζουμε σε κατσαρολάκι που περιέχει νερό που έχει φθάσει σε σημείο βρασμού. Βράζουμε, σε χαμηλή φωτιά (για να μη “ταρακουνιέται” πολύ το αυγό, κτυπάει στα τοιχώματα και σπάσει), για 3 λεπτά από τη στιγμή που αρχίζει ο βρασμός. Το ασπράδι θα είναι σε ημίρρευστη κατάσταση. Για τον κρόκο ούτε συζήτηση. Όπως τον έκανε η μαμά του.

Το βάζουμε σε αυγοθήκη, σπάμε το τσόφλι στην κορυφή του αυγού, αλατοπιπερώνουμε, και το τρώμε με κουταλάκι.

Αυγά “bazzotte”. Η Αιώνια Πόλη υποκλίνεται…

Εάν αυξήσουμε τον χρόνο βρασμού κατά 2 ακόμη λεπτά (στα 5 συνολικά), το ασπράδι θα έχει ήδη σφίξει, ο κρόκος όμως θα παραμένει με τη σειρά του ημίρρευστός, στο εσωτερικό του.

Το βάζουμε και πάλι σε αυγοθήκη, σπάμε το τσόφλι στην κορυφή του, αλατοπιπερώνουμε, και το τρώμε με κουταλάκι. Εάν προσθέσουμε και “μπαστουνάκια” ψωμιού, έχουμε μερικές από τις καλύτερες “βούτες” που έχει καταγράψει ποτέ η γαστριμαργική ιστορία…

Εάν το σκεφθείτε, είναι μία από τις ελάχιστες απολαύσεις που είναι ταυτόχρονα και υγιεινές και επιτρεπτές. Εθίστε τα παιδιά σας σε αυτήν.

Αυγά βραστά, σφικτά. Ο “τρόμος των πολιτικών”…

Αφού πλύνουμε και πάλι πολύ καλά εξωτερικά το αυγό, το βάζουμε σε κατσαρολάκι που περιέχει κρύο νερό. Το βράζουμε, σε χαμηλή φωτιά, για περίπου 7-8 λεπτά από τη στιγμή που θα αρχίσει ο βρασμός. Στο τέλος του χρόνου το βάζουμε σε κρύο νερό για να σταματήσει να βράζει, και το ξεφλουδίζουμε.

Τρώγεται κομμένο σε φέτες, σε ροδέλες, δαγκώνοντάς το. Εάν αποφασίσετε να το πετάξετε σε κάποιον, ξανασκεφθείτε το. Όχι τόσο γιατί “πονάει” (έχει σφίξει πολύ, βλέπετε), αλλά γιατί δεν κάνει και τόσο εφέ σπάζοντας και “παρασημοφορώντας” το θύμα σας.

Αυγά “en chemise”. Μόνο με το πουκαμισάκι τους, δηλαδή…..

Όλη η δουλειά εδώ είναι να μαγειρευτεί το αυγό, και πάλι μέσα σε βραστό νερό, αλλά ξεφλουδισμένο. Το σκεύος εδώ δεν είναι κατσαρολάκι αλλά τηγανάκι.

Σπάμε το αυγό σε ένα πιατάκι (φροντίζοντας να διατηρηθεί ακέραιος ο κρόκος του, να μη σπάσει) και στη συνέχει το γλιστράμε μέσα σε ένα μικρό τηγάνι που περιέχει ελαφριά αλατισμένο νερό που βράζει.

Μόλις το ασπράδι (που θα περιβάλει σαν στεφάνη τον κρόκο) αρχίζει να πήζει, το γυρίζουμε με τη βοήθεια μίας σπάτουλας έτσι ώστε να καλύψει από πάνω τον κρόκο. Το βγάζουμε από το τηγάνι όταν το ασπράδι έχει σφίξει εντελώς.

Αυγά “στραπατσάδα” (ή “scrumbled eggs”). Ε, ρε στραπάτσο οι Εγγλέζοι…

Κτυπούμε ελαφριά, με πιρούνι, τα αυγά σε ένα μπολ. Θέλουμε να μην ομογενοποιηθούν τα ασπράδια με τους κρόκους (για πιο αφράτο αποτέλεσμα θα μπορούσαμε να τα κτυπήσουμε ξεχωριστά). Ρίχνουμε τα κτυπημένα αυγά σε τηγάνι όπου έχουμε ζεστάνει λίγο λάδι ή βούτυρο.

Το στραπατσάρισμά τους συνίσταται στο ότι δεν τα αφήνουμε στην ησυχία τους, να ψηθούν και να γίνουν ομελέτα, αλλά τα ανακατεύουμε κάθε τόσο με ξύλινο κουτάλι, έως ότου ψηθούν και σφίξουν. Κρόκοι και ασπράδια ξεχωρίζουν χρωματικά, σε ένα παιχνίδι κίτρινου και άσπρου.

Συνηθίζονται και με προσθήκη διαφόρων άλλων υλικών, όπως ντομάτας, πατάτας, κρεμμυδιού, αλλαντικών, κομματιών από “χθεσινό” (ή και “περυσινό”, παστό, σύγκλινο, κλπ) κρέας, κ.α

Αυγά “μάτια”. Μέσα τους βυθίζεσαι (στην κυριολεξία)…

Γίνονται τηγανιτά σε τηγανάκι (συχνά σαγανάκι). Αφού πλύνουμε και πάλι καλά τα αυγά, τα σπάμε και αφήνουμε να κυλήσουν, απαλά και από χαμηλό ύψος, ασπράδι και κρόκος απαλά στο τηγάνι όπου έχει ζεσταθεί καλά λίγο ελαιόλαδο ή βούτυρο, ή άλλη λιπαντική ουσία. Προσέχουμε να μη σπάσει ο κρόκος, γιατί τότε μόνο με μάτι δεν θα μοιάζει. Με ένα πιρούνι του παίρνουμε από πάνω του όσο ασπράδι τον καλύπτει, ώστε να πέσει πάνω στον πάτο του τηγανιού, μαζί με το υπόλοιπο (σε αντίθετη περίπτωση, έως ότου τηγανιστεί αυτό το ασπράδι που είναι από πάνω τους, οι κρόκοι θα έχουν καβουρδιστεί από κάτω). Είναι πιο εύκολο να αφήσουμε να κυλήσει στην αρχή μόνο το ασπράδι μέσα στο τηγάνι, να το αφήσουμε να ψηθεί και στερεοποιηθεί στο κάτω μέρος του και να το γυρίσουμε ανάποδα με τη βοήθεια μίας σπάτουλας. Τότε μόνο να αφήσουμε να κυλήσει και ο κρόκος.

Πολλοί, βέβαια, θέλουν και τους κρόκους πολύ καλά τηγανισμένους. Σε αυτή τη περίπτωση, αφού τηγανισθούν τα αυγά για 2 λεπτά από τη μία πλευρά και έχει σφίξει το ασπράδι όσο θέλουμε, και πάλι με τη βοήθεια σπάτουλας τα γυρίζουμε από την άλλη. Για να μη σπάσουν τα μάτια κατά την “ανατροπή” (όσο προσεκτικοί και αν είστε, οι πιθανότητες είναι σε βάρος σας), μέσα στο 2λεπτο του τηγανίσματος της πρώτης πλευράς ρίχνουμε διαρκώς, με κουταλάκι, καυτό λάδι που παίρνουμε από το τηγάνι, πάνω στην επιφάνεια του κρόκου, επιτρέποντάς του να ψηθεί και αυτός και να γίνει πιο ανθεκτικός στο αναποδογύρισμα.

Τα “μάτια”, πάντως, που έχουν το ασπράδι τους καλοτηγανισμένο (όχι όμως και αρπαγμένο) και τον κρόκο ακόμη μαλακό, να “βυθίζεις” μέσα του μπουκίτσες ή μπαστουνάκια ψίχας ψωμιού, κυριολεκτικά τα “ερωτεύεσαι”….. Δεν τα ξεχνάς για όλη σου τη ζωή.

Αυγά τηγανιτά σε “omelette”. Γαλλική, και εμπνευσμένη από τις κρέπες. Ή, μήπως, αντίστροφα…

Τα συνηθίζουν αυτά τα διλλήματα τα αυγά. Θυμηθείτε το κλασσικό (αλλά και όχι ιδιαίτερα έξυπνο, δεδομένου του προφανούς της απάντησης) “η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;” Έτσι λοιπόν πρέπει να έχει κανείς ιδιαίτερες γνώσεις λαογραφίας για να απαντήσει στο πιο (από τις omelettes ή τις crepes αποτέλεσε την “έμπνευση” για την άλλη.

Η ομελέτα (επί το ελληνικότερο) γίνεται εάν κτυπώντας καλά τα ασπράδια με τους κρόκους των αυγών (η ποσότητα είναι κάτι προσωπικό ή ανάλογο με τις ανάγκες). Για πιο αφράτο αποτέλεσμα, κτυπούμε πρώτα Τα Ασπράδια, “δεσμεύουμε” μέσα τους μπόλικο αέρα (μη γίνουν και μαρέγκα, όμως… ) και στη συνέχεια κτυπούμε και τους κρόκους. Αναμιγνύουμε και ενώνουμε τα δύο υλικά με ελαφρύ κτύπημα/ανακάτεμα. Το μίγμα αλατίζεται και πιπερώνεται πριν χυθεί μέσα σε αντικολλητικό τηγάνι όπου έχει λιώσει μία μικρή ποσότητα βούτυρου ή υπάρχει λίγο λαδάκι. Φορές-φορές, ιδιαίτερα όταν προορίζεται για παιδιά, προσθέτουμε στο κτυπημένο καλά μίγμα τους και λίγο γάλα και κτυπάμε να ενσωματωθούν όλα τα υλικά. Έτσι γίνεται πιο αφράτη και αυξάνουμε και την ποσότητα του φαγητού χωρίς πολλά-πολλά αυγά. Άλλες φορές προσθέτουμε και λίγο αλεύρι (σε μικρή ποσότητα, μισό κουταλάκι του γλυκού για κάθε χρησιμοποιημένο αυγό). Η ομελέτα μας θα γίνει λιγότερο αφράτη, πιο σφικτή, αλλά σημαντικά πιο χορταστική.

Χορταστική, ε; Αχ αυτοί οι Γάλλοι… Και τι δεν βρήκαν να βάλουν μέσα της. Ζαμπόν, τυριά που λιώνουν, κρεμμυδάκι φρέσκο, κρεμμύδια ξηρά, ότι μπορείτε να φαντασθείτε. Και όχι όπως κι’ όπως. Προσέξτε:

Αφού κτυπήσουμε τα αυγά (με ή χωρίς προσθήκη γάλακτος (ή νερού) και αλευριού), τα αδειάζουμε μέσα σε αντικολλητικό τηγάνι όπου έχει λιώσει λίγο βουτυράκι ή έχει ζεσταθεί λίγο λάδι. Όταν η βάση της ομελέτας έχει ψηθεί και στερεοποιηθεί, ανασηκώνουμε το τηγάνι γέρνοντάς το, διαδοχικά, προς όλες τις κατευθύνσεις, κάνοντας το ρευστό ακόμα μέρος των κτυπημένων αυγών να κυλήσει προς τα τοιχώματα του τηγανιού. Εκεί, θα χωθεί κάτω από την ψημένη βάση της, που έχουμε φροντίσει να ανασηκώσουμε ελαφρά και θα συναντήσει την καυτή επιφάνεια του τηγανιού και θα ψηθεί. Το επάνω μέρος της ομελέτας εξακολουθεί να είναι σε ημίρρευστη κατάσταση. Προσθέτουμε επάνω της τα επιπλέον υλικά που θέλουμε να έχει, στο μισό μόνο του κυκλικού σχήματος και ανασηκώνουμε και πάλι το τηγάνι, λίγο περισσότερο αυτή τη φορά. Η ομελέτα θα γλιστρήσει προς τα απέναντι τοιχώματα του τηγανιού και εμείς θα μπορέσουμε, με τη βοήθεια μίας σπάτουλας, να την αναδιπλώσουμε έτσι ώστε το ελεύθερο μισό της να έρθει πάνω από το “φορτωμένο” μισό. Έχουμε φτιάξει ένα μισοφέγγαρο “τσαντάκι” με πεντανόστιμο περιεχόμενο. Το οποίο δεν έχει ενσωματωθεί με κτυπημένα αυγά αλλά “φυλακίζεται” ανάμεσά στις δύο στρώσεις ομελέτας.

Αυγά τηγανιτά σε “frittata”. Η ιταλική εκδοχή…

Η πιο αλέγκρα αλλά και “χύμα” εκδοχή των τηγανίτων αυγών. Αφού κτυπήσουμε τα αυγά σε μπολ, όπως και στην ομελέτα, προσθέτουμε μέσα στο μπολ και τα υπόλοιπα υλικά, σε πολύ πιο μικρά κομμάτια αυτή τη φορά. Ανακατεύουμε καλά και τα αδειάζουμε όλα μαζί σε αντικολλητικό τηγάνι. Εδώ η λιπαντική ουσία (βούτυρο, λάδι ή άλλη), όπως και το αντικολλητικό τηγάνι, είναι πολύ πιο σημαντικά, δεδομένου ότι τα υπόλοιπα υλικά θα έρθουν σε άμεση επαφή με τον πάτο του τηγανιού και δεν πρέπει να κολλήσουν. Ψήνουμε σε πολύ χαμηλή πάντα φωτιά, για τουλάχιστον 8-10 λεπτά (συνήθως φτάνουμε τα 15).

Όταν η βάση της φριτάτας ψηθεί, την αναποδογυρίζουμε (συχνά με τη βοήθεια του καπακιού του τηγανιού ή ενός πιάτου, εγώ όμως εξακολουθώ να απολαμβάνω τον πανικό και την απόγνωση στα μάτια της γυναίκας μου όταν επιχειρώ να το κάνω πετώντας την και γυρίζοντάς την στον αέρα) και την ψήνουμε και από την άλλη πλευρά. Ανάλογα με την ποιότητα του τηγανιού, ίσως χρειασθεί κάποια “υποβοήθηση” με λίγο ακόμη βούτυρο ή λαδάκι, πριν πέσει με την μαλακή της πλευρά η φριτάτα στη τηγάνι.

Και που είναι η διαφορά;

Η κύρια διαφορά ανάμεσα στην frittata και την omelette είναι ότι στην πρώτη όλα τα υλικά (ασπράδια, κρόκοι και πρόσθετα) ανακατεύονται, ενώ στη δεύτερη ανακατεύουμε (κτυπούμε, συνήθως με πιρούνι) μόνο τα ασπράδια με τους κρόκους και το μίγμα χρησιμεύει σαν “container” (σχήματος, συνήθως, μισοφέγγαρου) για τα υπόλοιπα υλικά που, ενδεχομένως να προσθέσουμε.

Αυτό για την ακρίβεια του πράγματος. Γιατί, εάν αυτό που θα φτιάξουμε το πούμε ομελέτα ή φριτάτα, πολύ μικρή σημασία έχει. Εάν είναι καλά φτιαγμένες, είναι μία νοστιμότατη λιχουδιά.

Υπάρχουν, όμως, και άλλες διαφορές. Ενώ είναι πολύ συνηθισμένη μία omelette αποκλειστικά με αυγά, χωρίς την προσθήκη τρίτου υλικού, αυτό το πράγμα δεν ισχύει για την frittata, η οποία στη σύγχρονη εκδοχή της θέλει τουλάχιστον ένα ακόμη υλικό.

Η θερμοκρασία στο μάτι και ο χρόνος ψησίματος είναι άλλη μία, σημαντική, διαφορά. Στη frittata, η ένταση στο μάτι είναι πολύ χαμηλότερη από εκείνη που απαιτείται για την omelette και ο χρόνος σημαντικά μεγαλύτερος.

Τέλος, σε αντίθεση με την ομελέτα που την φτιάχνουμε και τη σερβίρουμε ατομικά σε ένα γεύμα, η φριτάτα κόβεται σε κομμάτια (ανάλογα εκείνων της πίτσας) και μοιράζεται στα πιάτα.

Αυγά τηγανιτά σε “ tortilla ”. Εδώ ανακάλυψαν την Αμερική, δεν θα είχαν τη δική τους μέθοδο οι Ισπανοί;…

Πρόκειται για την ισπανική εκδοχή της ομελέτας. Είναι πολύ πιο χοντρή και περιέχει εκτός από τα αυγά, τηγανισμένες πατάτες. Οι πατάτες τηγανίζονται με λάδι (οι Ισπανοί χρησιμοποιούν ελαιόλαδο, το έχουν και μπόλικο και αυτοί) σε χαμηλή θερμοκρασία, έως ότου μαλακώσουν (όχι όμως και να ξεροψηθούν και σκληρύνουν. Τότε τις στραγγίζουμε από το λάδι σε απορροφητικό χαρτί και τις αναμειγνύουμε με τα αυγά που τα έχουμε ήδη κτυπήσει. Η tortilla ψήνεται πρώτα από τη μία πλευρά και στη συνέχεια την γυρίζουμε (με τη βοήθεια ενός πιάτου, ή ενός “vuelve-tortillas” (ενός κεραμικού είδους καπακιού που οι Ισπανοί κατασκευάζουν ειδικά για αυτή τη δουλειά), ή τέλος πετώντας την και γυρίζοντας την στον αέρα.

Τρώγεται τόσο ζεστή όσο και κρύα. Είναι πολύ συνηθισμένο να προσφέρεται σαν “μεζές” (tapa), κομμένη σε μικρές, ατομικές, μπουκίτσες σερβιρισμένες σαν… σουβλάκι (τα pincho de tortilla), περασμένες σε ξύλινα καλαμάκια. Δεν είναι, επίσης, σπάνιο να έχει και άλλα υλικά, όπως κρεμμύδια ή πιπεριές.

Αυγά “σε μάρσιπο”, από την μακρινή Κίνα. Σε συσκευασία “τσέπης”…

Αναζητάτε ένα ευπαρουσίαστο τρόπο να τηγανίσετε αυγά; Τα “pocket eggs” είναι ένας από αυτούς. Σπάμε το τσόφλι και γλιστράμε το αυγό σε τηγανάκι όπου υπάρχει μία κουταλιά καυτό λάδι. Το αυγό πρέπει να “επιπλέει” πάνω σε αυτό το λεπτό στρώμα λαδιού. Περιμένουμε να σχηματισθεί στη βάση του ασπραδιού μία στερεή κρούστα οπότε και το πασπαλίζουμε ελαφριά με λίγο αλάτι και στη συνέχεια, ανασηκώνοντας τη μία πλευρά του ασπραδιού με τη βοήθεια μίας σπατουλίτσας, διπλώνουμε την κρούστα πάνω από τον κρόκο. Σαν να ήταν τυροπιτάκι σε σχήμα μισοφέγγαρου.

Ένα-δυό σημεία που πρέπει να προσέξουμε: Κατ’ αρχήν, την κουταλιά το λάδι που βάζουμε στο τηγάνι, τη ζεσταίνουμε σε πολύ δυνατή φωτιά. Όταν το λάδι είναι, πια, πολύ ζεστό, χαμηλώνουμε την ένταση του ματιού (αλλιώς, όταν “γλιστρήσουμε” το αυγό πάνω στο λάδι κινδυνεύουμε με ανώφελα (και επικίνδυνα) πιτσιλίσματα). Κάτι ακόμη: Όταν ρίξουμε το αυγό πάνω στο λεπτό στρώμα του λαδιού, ανασηκώνουμε ελαφριά το τηγανάκι και, συγκρατώντας τον κρόκο με ένα πιρούνι που θα του βάλουμε μπροστά του, αφήνουμε το ασπράδι να ”πάρει την κατηφόρα” και να αποκτήσει από εκείνη τη πλευρά μεγαλύτερη επιφάνεια. Αυτό θα διευκολύνει το “δίπλωμά” του πάνω από τον κρόκο, όταν έρθει εκείνη η ώρα. Και κάτι τελευταίο: Είναι πιθανό, όταν διπλώνετε ο ασπράδι πάνω από τον κρόκο, αυτός να έχει την τάση να κυλήσει πίσω στην αρχική του οριζόντια θέση, και να αποκαλυφθεί το περιεχόμενο του “μάρσιπου”. Ξαναεπιχειρήστε το και θα διαπιστώσετε ότι αυτή τη φορά θα μείνει στη σωστή θέση. Αναποδογυρίστε τη “τσέπη” να ψηθεί και από την άλλη πλευρά. Σβέλτα, όμως, για να παραμείνει μαλακός ο κρόκος.

Με τη βοήθεια μιάς τρυπητής σπάτουλας βγάζουμε το αυγό από το τηγανάκι και το ακουμπούμε σε ρηχό πιάτο καλυμμένο με απορροφητικό χαρτί που θα του πάρει το περιττό λάδι μαγειρέματος. Σερβίρονται ανά δύο, έχοντάς τα “χρωματίσει” με λίγη από ζεστή σάλτσα ντομάτας και πασπαλισμένα με λίγο πιπεράκι. Και λίγο μαϊντανό στο πλάι. Είναι, όμως, πολύ ωραίο και πάνω σε μία λεπτή φέτα ψωμί, φρυγανισμένη και αυτή, με τη συνοδεία μιάς κουταλιάς κέτσαπ.

Η άλλη τους “σπεσιαλιτέ”, έχει το παραπλανητικό όνομα “boy egg”. Θεωρείται μία γαστρονομική λιχουδιά (!!!, και πάλι !!!) στην Κίνα. Εμένα μου λες….. Όχι, δεν πρόκειται να σας πω πως είναι. Μόνο ότι είναι τυπικό (!!!) ανοιξιάτικο πιάτο τους, που η λαϊκή κινέζικη παράδοση θεωρεί ότι κάνει καλό στην υγεία. Εάν πάρετε την ευθύνη πάνω σας, μπορείτε να το ψάξετε στο internet.

Αυγά “ala Benedict” με σάλτσα Ολλαντέζ (Olandese). Η εξήγηση γιατί “πετούσε” η περίφημη ομάδα του Κρόιφ…

Σε αυτόν τον τρόπο θα προχωρήσω και θα σας δώσω και μία συνταγή. Για να εκτιμήσετε αυτό το νοστιμότατο τρόπο που είναι άγνωστος στη χώρα μας. Εδώ, η συνταγή δεν είναι μόνο αυγά, έχουν και μερικά απαραίτητα “αξεσουάρ”. Μερικές φέτες μπέικον, λίγο λευκό ξύδι και, φυσικά, την σάλτσα Ολλαντέζ. Και τα αυγά, φρεσκότατα.

Σε ένα κατσαρολάκι βάζουμε κρύο νερό, προσθέτουμε λίγο αλάτι και το φέρνουμε σε βρασμό. Χαμηλώνουμε την ένταση του ματιού. Σπάμε τα αυγά, το καθ’ ένα μέσα σε ένα διαφορετικό φλυτζανάκι, όπου έχουμε προσθέσει μία κουταλιά λευκό ξύδι. Αφήνουμε στη συνέχεια, ένα τη φορά, να γλιστρήσει μέσα στο καυτό νερό. Εδώ είναι όλο το γούστο, δώστε προσοχή: Πριν το ρίξουμε, με τη βοήθεια ενός σύρματος, δημιουργούμε μία δίνη στο νερό της κατσαρόλας και, με μία γρήγορη κίνηση, την ώρα που τραβάμε έξω από το νερό το σύρμα, αφήνουμε να κυλήσει και να βυθιστεί στο κέντρο της δίνης το αυγό. Αυτό, στη θεωρία, θα έπρεπε να κάνει το ασπράδι να περιβάλει τον κρόκο, στην πράξη χρειάζεται πολύ εξάσκηση για να το πετύχει κανείς. Όπως και να ‘ναι, το αφήνουμε να βράσει για 3 λεπτά, χωρίς να το ακουμπήσουμε καθόλου. Το αφαιρούμε από το νερό με τρυπητή κουτάλα και το αφήνουμε να στεγνώσει πάνω σε απορροφητικό χαρτί, ενώ προχωρούμε με τα επόμενα αυγά.

Ψήνουμε το μπέικον (τόσες φέτες όσα και τα αυγά που θα ετοιμάσουμε) σε τηγάνι με λίγο λίπος (βούτυρο ή λάδι), έως ότου ψηθεί (αλλά να μη γίνει τραγανό). Ψήνουμε και το ψωμί, σε φέτες (καλύτερα τύπου μπαγκέτα). Σερβίρουμε δύο αυγά ανά άτομο, πάνω στη φέτα του μπέικον (το ψημένο ψωμί μπορεί να είναι ακόμη πιο κάτω, κάτω από το μπέικον), ή κομμένο σε μπουλιές στο πλάι της σύνθεσης. Γαρνίρουμε με ζεστή σάλτσα Ολλαντέζ.

Αυγά “en cocottine”. Η τελευταία λέξη θα είναι των Γάλλων. Αυγά με “πυρίμαχη στολή” και στον φούρνο…

Τα αυγά “en cocottine” (ο γαλλικός όρος για μικρά, ατομικά, πυρίμαχα σκεύη, που συχνά χρησιμοποιούνται σε μαγειρέματα σε μπεν-μαρί, αλλά και στον φούρνο, θα τα συναντήσετε και σαν “en cocotte”, έτσι όμως λένε και τις μεγάλες εμαγιέ ή πήλινες κατσαρόλες τους) ψήνονται στον φούρνο (κάποιοι τα φτιάχνουν και σε μπεν-μαρί, θέλει όμως περισσότερη ώρα.

Αφού σπάσουμε το αυγό μέσα σε ένα πιατάκι, προσεκτικά για να μείνει ακέραιος ο κρόκος του, το αφήνουμε να γλιστρήσει μέσα στην cocottine, την οποία έχουμε προηγουμένως βουτυρώσει εσωτερικά. Ψήνουμε στον φούρνο για 5 λεπτά, χρόνο ικανό για το μεν ασπράδι να έχει σφίξει αρκετά, για δε τον κρόκο να κάνει μία εξωτερική κρούστα αλλά εσωτερικά να παραμένει ρευστός. Και πολύ προκλητικός για “βούτες” με λεπτά μπαστουνάκια ψωμιού, αγαπημένη απόλαυση των νεαρών… . γαλλόπουλων.

Αυγά “alla greca”. Τους την φέραμε (και πάλι) των κουτόφραγκων…

Σιγά μην αφήναμε σε αυτούς τον τελευταίο λόγο !!!

Πολύχρωμα σαν εμφάνιση, νοστιμότατα στη γεύση, ταχύτατα στην εκτέλεση, με λίγα λόγια… ελληνικά. Και, φυσικά, με φέτα. Όχι, δεν είναι κάποιος άλλος τρόπος μαγειρέματος, αλλά μία καλή συνταγή.

Βραστά αυγά που τους έχουμε αφαιρέσει τον κρόκο, τον έχουμε θρυμματίσει και ανακατέψει σε ένα μπολ με μικρά κομματάκια φέτας, ψημένης πιπεριάς, αντζούγια και ψιλοκομμένο μαϊντανό. Ε, αυτό το μίγμα, αφού του προσθέσουμε λίγο ε λ λ η ν ι κ ό παρθένο ελαιόλαδο και λίγο πιπέρι (για το αλάτι έχουν φροντίσει η φέτα και οι αντσούγες), το βάζουμε μέσα στις κοιλότητες των ασπραδιών, σχηματίζοντας ένα πολύχρωμο “βουναλάκι”. Το δύσκολο σημείο της συνταγής είναι ακριβώς τώρα, που πρέπει να περιμένουμε καμιά ώρα να σφίξει το μίγμα στο ψυγείο. Αυτό είναι που κάνει γερμανίδες και σκανδιναβές που μας επισκέπτονται τα καλοκαίρια να “μη κρατιούνται”, να τις “πιάνει λύσσα”. Γιατί, τί νομίζατε εσείς ότι ήταν;

Το αυγό του Κολόμβου.

Θα κλείσω το κείμενο με ένα ανέκδοτο. Μία φράση που αποδίδεται στον Χριστόφορο Κολόμβο, γνωστή πια σε όλο τον κόσμο σαν “τρόπος του λέγειν” όταν θέλει κανείς να περιγράψει μία λύση απροσδόκητα εύκολη σε κάποιο πρόβλημα που έχει παρουσιασθεί.

Μετά την επιστροφή, λοιπόν, από την Αμερική, ο Κολόμβος προσεκλήθη σε ένα δείπνο που είχε οργανωθεί ακριβώς να τιμηθεί ο μεγάλος θαλασσοπόρος από τον πανίσχυρο τότε Ισπανό καρδινάλιο Μεντόζα (Mendoza). Εκεί, που λέτε, κάποιοι gentlemen (ευγενείς, τρομάρα τους) θέλησαν να του “κολλήσουν” και να μειώσουν το επίτευγμά του, λέγοντας ότι η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου “δεν ήταν δα και τίποτα το σπουδαίο” και πως “ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να το καταφέρει εάν είχε την βασιλική υποστήριξη” που είχε ο Κολόμβος.

Ο Κολόμβος, λοιπόν, τους προκάλεσε, ζητώντας τους να κάνουν να σταθεί όρθιο ένα αυγό πάνω στο τραπέζι. Απ’ όποια μύτη του ήθελαν. Έγιναν πολλές απόπειρες από όλους τους παρευρισκόμενους, κανένας όμως δεν κατάφερε να κάνει να σταθεί όρθιο το αυγό που είχε μπροστά του. Σίγουροι, λοιπόν, ότι πρόκειται για κάποιο άλυτο πρόβλημα, ξαναπήραν το ειρωνικό τους ύφος και ζήτησαν από τον Κολόμβο να τους δείξει πως θα μπορούσε να τα καταφέρει αυτός. Εκείνος περιορίσθηκε να κάνει το εξής απλό πράγμα: Κτυπώντας ελαφριά το αυγό στο τραπέζι, από την πιο φαρδιά μύτη του, του προκάλεσε ένα ελαφρύ βαθούλωμα στο τσόφλι του και εκεί πάνω σε αυτό “κάθισε” το αυγό.

Νέα ειρωνικά σχόλια και διαμαρτυρίες του τύπου “και εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε το ίδιο”. Ο Κολόμβος τότε τους απήντησε: “Η διαφορά, καλοί μου κύριοι, είναι ότι εσείς “θα μπορούσατε” να το κάνετε, ενώ εγώ το έκανα” !!!

Χαριτωμένη ιστορία (κάποιοι την αποδίδουν και σε άλλο πρόσωπο, ένα διάσημο Φλωρεντιανό αρχιτέκτονα, ας μη μπούμε όμως σε άλλες λεπτομέρειες.

Το δικό μου το σχόλιο; Ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να χαλάει, να μαλθακεύει, από τότε, από τα μισά του 15ου αιώνα (ίσως και νωρίτερα). Οι πραγματικοί άνδρες, η παλιά εκείνη γενιά που δεν ξαναεπιστρέφει, όταν ήθελαν να δείξουν κάτι τέτοιο, πόσο προφανείς και απλές είναι καμιά φορά οι λύσεις στα “προβλήματα” (και δεν είχαν απέναντί τους δέκα ψωρο-gentiluomini του κερατά αλλά μία πανίσχυρη αυτοκρατορία, τις ΗΠΑ της εποχής), δεν έπαιζαν με… αυγουλάκια. Τραβούσαν το σπαθί από το θηκάρι και τον έκοβαν τον Γόρδιο Δεσμό με μία κίνηση. Άλλες εποχές, όμως, τότε. Δεν συμφωνείτε;

Ένα long-size αφιέρωμα έφθασε στο τέλος του. Και μην πείτε “σιγά τα ωά”, την είχε τη δουλειά του. Από το πρώτο άρθρο της Sitronella, που ήταν η αρχική πηγή της πληροφορίας έως και τις τελικές, άνω των 25, σελίδες αυτής της έκδοσης, είχε δουλειά. Δουλειά που θα έχει πιάσει τόπο εάν βοηθήσει κάποιους να τοποθετήσουν τα αυγά στη σωστή τους θέση. Σαν ένα πολύ χρήσιμο υλικό, μία τροφή εξαιρετικής διατροφικής αξίας, που με προσεκτική μεταχείριση και άλλο τόσο κατανάλωση, μπορούμε να το χρησιμοποιούμε άφοβα.