“
Επιστημονική ονομασία:
Solen marginatus (Pennant, 1777) e Ensis siliqua (Linneo, 1758) Solen marginatus, αλλά και Ensis siliqua
Ώπα….. Πολύ απότομα το πιάσαμε και θα βαρεθεί ο κόσμος….. Για να το πάμε λίγο σαν ιστοριούλα, σαν παραμυθάκι…..
Και σαν παραμυθάκι, θα έχει ένα βασιλόπουλο. Θα έχει και δράκο (ή περίπου). Και, βέβαια, καλό τέλος.
Κάποτε, ένας κακός και μοχθηρός και ζηλιάρης βασιλιάς, ονόματι Ευρυσθέας, έστειλε το καλό βασιλόπουλο, τον Ηρακλή, να κλέψει τις πριγκιποπούλες του βασιλιά Διομήδη (ο πολύς κόσμος πιστεύει ότι του ζήτησε να του φέρει τα άγρια, ανθρωποφάγα, άλογά του, εγώ όμως έχω καλύτερη πληροφόρηση), βασιλιά των Βιστώνων, στη Θράκη. (όχι, όχι, δεν θα με παρασύρετε να εμπλέξω την εκκλησία και το γνωστό θέμα των εκτάσεων στη λίμνη Βιστωνίδα).
Τώρα, τι τις ήθελε ο Ευρυσθέας τις πριγκιποπούλες, που ήταν κάτι ασχημοθήλυκα τρομερά (νάτος και ο δράκος), που σκότωναν τους ξένους που έφθαναν στα μέρη τους (με τη λέξη «ίππος», στο θηλυκό, έλεγαν στην αρχαιότητα τις λυσσάρες γυναίκες. Κάτι σαν το σημερινό «δαμάλες» …..), αφού πρώτα ερωτοτροπούσαν αχαλίνωτα μαζί τους (να και τα χαλινάρια ….. οι χαλινοί που λένε……), δεν μπορώ να το καταλάβω. Εσείς ?
Πάντως το βασιλόπουλο πήγε, είδε, νίκησε (άντε πάλι, όχι, ούτε και τον Καίσαρα θα εμπλέξω. Αυτός είναι από άλλο, δυτικό, παραμύθι).
Όπως όλα τα αξιοπρεπή λαμόγια, ήθελε και το πριγκιπόπουλο, ο Ηρακλής, ένα άλλοθι, έναν decoy, για να κάνει τη δουλειά του.
Βρήκε λοιπόν ένα φίλο του (κάποιοι μιλούν για “πολύ φίλο του”, μάλιστα) έναν τεμπέλη χαραμοφάη, μόνιμα χαμογελαστό, έλληνα (ακούσθηκε τότε ότι ήταν και γιός του Ερμή), τον Άβδηρο και του πρότεινε να πάνε μια βόλτα. Πήγε, λοιπόν, νίκησε, αλλά οι λυσσάρες οι κόρες του Διομήδη, πάει, τον σκότωσαν (τον «έφαγαν» οι «φοράδες») τον Άβδηρο. Θυμώνει το πριγκιπόπουλο, ρίχνει και τον Διομήδη στα άλογα να τον φάνε και μετά κτίζει και μία πόλη στο καπάκι, προς τιμήν του φίλου του. Του πολύ φίλου… Τα Άβδηρα.
Στη παραδιπλανή λιμνοθάλασσα του Πόρτο Λάγος, την γεμάτη ερωδιούς, ακόμα και σήμερα πίνουν στην υγειά του Ούζου (αγαπημένο ποτό του μακαρίτη του Άβδηρου, από τα πάρτυ με ούζο με τις λυσσάρες) και κάνουν κρασοκατανύξεις για να κατευνάσουν το πνεύμα του. Ψάχνουν στην άμμο για θησαυρούς αλλά επειδή το μόνο που βρίσκουν είναι μύδια και κάτι πεντανόστιμα θαλασσινά σκουλήκια (!!!), τους (κατ’ άλλους “τις”) σωλήνες, μαγειρεύουν αυτούς. Δεμένους με σκοινάκι, σε δεματάκια, με μαϊντανό, κρεμμύδι ξερό και μπαχαρικά.
Και να που φθάσαμε στο αντικείμενο του πόθου μας. Τους σωλήνες
Πώς είναι
Οι σωλήνες είναι ένα μαλάκιο. Όπως οι αχιβάδες, τα φημισμένα (και κάποτε-κάποτε μαργαριτοφόρα) στρείδια, το σύμβολο της ιπποσύνης, τα χτένια, τα ταπεινά μύδια. Α, και οι πίνες. Όπως και τα καλαμάρια όμως, και τα χταπόδια, και οι σουπιές.
Μεγάλη οικογένεια τα μαλάκια. Μεγάλη και απλωμένη σε κάθε γωνιά της θάλασσας. Από τις αβαθείς, αμμουδερές παραλίες, μέχρι τις αβύσσους των ωκεανών.
Και αν μου ‘ρθε να γράψω κάτι γι΄ αυτά, δεν ήταν τελικά για το πεντανόστιμο χταπόδι, δεν είναι για το βολικό στο μαγείρεμα καλαμάρι. Δεν είναι καν για τα γνωστά και προσιτά σε όλους μύδια. Είναι για τους άγνωστους “σωλήνες”, το περίεργο αυτό “καλάμι” που “φυτρώνει” σε αμμουδερούς βυθούς σε όλη τη Μεσόγειο.
Ο σωλήνας, λοιπόν, είναι ένα ελασματοβράγχιο (ή δίθυρο ή ακέφαλο ή και πελεκύποδο) μαλάκιο, ένα είδος “παράξενης αχιβάδας” που ζει, κορδωτό-κορδωτό, σε μία κατακόρυφη στάση, χωμένο μέσα στην άμμο. Υπάρχουν τρία είδη, με κοινό χαρακτηριστικό τους το μακρύ, σαν σωλήνας ή καλάμι, σχήμα του όστρακού τους, με ένα μήκος που είναι συνήθως 12 με 15 εκατοστά αλλά μπορεί να φθάσει και τα 18 εκ. Τώρα που τα βλέπω καλύτερα… Μοιάζουν και με τα ξυράφια των παλιών μπαρμπέρηδων. Ίσως γι’ αυτό οι αγγλοσάξονες τα λένε “razor shells”, κοχύλια ξυράφια, δηλαδή.
Τα σωληνοειδή, έχουν λείο όστρακο, όχι πολύ συμπαγές, με συμμετρικές και ελαφρά καμπυλωμένες τις δύο πλευρές του κελύφους και κούφια τα δύο άκρα τους. Από το μπροστινό άκρο ξεπροβάλει ένα χοντρό πόδι, από το δε πίσω, δύο ενωμένα σιφώνια (τρύπες).
Τα περίεργα αυτά ζωάκια σκάβουν στοές μέσα στην άμμο, που σε μερικές περιπτώσεις μπορούν να φθάσουν και σε βάθος ενός μέτρου. Εκεί μέσα μπορούν να “αποτραβηχθούν”, σε περίπτωση κινδύνου, με τη βοήθεια του ποδιού του, που έχει τη δυνατότητα να μπορεί να τεντωθεί, να επεκταθεί πολύ.
Η απόχρωσή τους είναι φωτεινή κίτρινη, με μωβ ραβδώσεις.
Οι σωλήνες τρέφονται φιλτράροντας, μέσω του ενός (εισπνευστικού) σιφονιού, μικρά θρεπτικά σωματίδια από το νερό, που στη συνέχεια το αποβάλει, μαζί με τα κατάλοιπα της πέψης, μέσω του δεύτερου σιφονιού
Πού ζει
Οι σωλήνες ζουν χωμένοι μέσα στην άμμο της παραλίας και είναι πρακτικά αθέατοι. Η παρουσία τους γίνεται αντιληπτή μόνο από δύο τρύπες που σχηματίζουν στην επιφάνεια του αμμώδους βυθού ένα είδος “οκταριού”, και που δεν είναι άλλο από τις άκρες των δύο σιφονιών. Ζώντας κάτω από την άμμο, οι σωλήνες εκτείνουν μέχρι την επιφάνεια τα δύο σιφόνια με τα οποία ρουφούν και αποβάλουν το νερό, αφού το φιλτράρουν από όλες τις θρεπτικές ουσίες του.
Από την άλλη άκρη του σωλήνα, το μαλάκιο είναι σε θέση να βγάλει ένα πόδι, πολύ μεγάλο και δυνατό, που αποτελεί και το μεγαλύτερο από το βρώσιμο μέρος του ζώου. Αυτό είναι το πραγματικό αμυντικό όπλο του σωλήνα. Πράγματι, μόλις αντιληφθεί απειλή, με τη βοήθεια του ποδιού κινείται προς τα κάτω, με μία ταχύτητα που εκπλήσσει, τραβώντας μαζί του και το κέλυφος. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα καταφέρνει να χωθεί μέσα στον αμμώδη βυθό για αρκετά εκατοστά, απομακρυνόμενο από τον κίνδυνο.
Πώς ψαρεύεται
Οι σωλήνες ψαρεύονται με ευκολία, με το χέρι. Εντοπίζονται από το χαρακτηριστικό σχήμα των δύο τρυπών που δημιουργούν τα ανοικτά σιφόνια τους.
Ο ψαράς, επαγγελματίας ή ερασιτέχνης, πρέπει να είναι σε θέση να χειρισθεί καλά το εργαλείο με το οποίο θα σκάψει στην άμμο για να βγάλει τον σωλήνα, γιατί έχει να αντιμετωπίσει την εκπληκτική ταχύτητα με την οποία το ζώο χώνεται βαθιά μέσα στην άμμο.
Το υποβρύχιο ψάρεμα με τα χέρια δεν είναι καθόλου απλό και μαθαίνεται μόνο μετά από πολλές απόπειρες. Αντίθετα, είναι πιο εύκολο το ψάρεμά τους με τη βοήθεια μιας λεπτής μεταλλικής ράβδου, με ένα άγκιστρο μισό εκατοστό από τη μία άκρη της. Βρίσκουμε μία παραλία όπου υπάρχουν σωλήνες, και χώνουμε με μία γρήγορη, κοφτή κίνηση τη ράβδο μας στο κέντρο των δύο οπών των σιφονιών. Η ενστικτώδης αντίδραση του σωλήνα είναι να μαζευτεί γύρω από το εργαλείο μας, επιτρέποντάς μας να τον τραβήξουμε έξω από την άμμο. Η κίνησή μας πρέπει να είναι πολύ γρήγορη, για να μη προλάβει ο σωλήνας να τραβηχτεί βαθιά μέσα στην άμμο.
Διαβάζω ότι υπάρχει και άλλος ένας τρόπος, λιγότερο σκληρός. Αρκεί λίγο χοντρό αλάτι και ένα απλό καλαμάκι. Θέλει όμως τέτοια δεξιοτεχνία που ούτε που τον αναφέρω. Αρκεστείτε, λοιπόν, στην “βασανιστική” μέθοδο.
Πως πήγε η “ψαριά” ; Καλά ; Πρέπει να έχουμε έτοιμο ένα κουβά με θαλασσινό νερό μέσα, αν θέλουμε να διατηρήσουμε ζωντανούς τους σωλήνες για να τους καταναλώσουμε ακόμα και μετά από δύο ή τρεις ημέρες. Και καταψυγμένοι διατηρούν μεγάλο μέρος από νοστιμιά τους, αλλά η διαδικασία κατάψυξής τους κάνει τη σάρκα τους πιο νερουλή και εύθραυστη.
Η επαγγελματική αλιεία τους γίνεται με τουρμποκίνητους φυσητήρες, που τους βυθίζουν 20-25 εκ. μέσα στον αμμουδερό βυθό και διώχνουν την άμμο, ελευθερώνοντας τους σωλήνες. Σε κάποιες χώρες (Ισπανία) έχει αρχίσει η σωληνο-καλλιέργεια, δεδομένου ότι το μαλάκιο έχει πολλούς και πιστούς φίλους (αν έχεις τέτοιους φίλους …..)
Τέτοιους φίλους, ε; Λοιπόν, έχει και άλλους, έχει κι’ άλλους. Πολλούς. Τρελλαίνονται για αυτό οι γλώσσες. Και μια και ζουν στην ….. ίδια γειτονιά, έχουν βρει τον τρόπο τους μαζί του. Αλλά δεν είναι μόνον αυτές. Και οι σπάροι και οι σαργοί νοιώθουν μία μεγάλη έλξη για τα μαλάκια αυτά και όταν η θάλασσα είναι ταραγμένη ή όταν τραβιούνται τα νερά (και στις δύο περιπτώσεις χαμηλώνει η αμμώδης επιφάνεια του βυθού) κάνουν πραγματικό πάρτυ.
Πως καταναλώνεται
Οι σωλήνες διατίθενται στην αγορά ζωντανοί. Για να βεβαιωθεί κανείς για τη φρεσκάδα τους, αρκεί να αγγίξει το πόδι τους που προβάλει από το κέλυφος. Στο ζωντανό σωλήνα, θα τραβηχτεί αμέσως μέσα. Το όστρακό του πρέπει να είναι κλειστό. Σε αντίθετη περίπτωση, εάν είναι ανοικτό ή σπασμένο, το ζώο στο εσωτερικό δεν είναι ζωντανό.
Συχνά, στο εσωτερικό τους, βρίσκει κανείς άμμο και για τον λόγο αυτό πρέπει να πλένονται πολύ καλά. Πράγματι, κατά το ψάρεμά τους, συμβαίνει κάποιες φορές, άμμος από τον βυθό όπου ζουν να καταλήγει μέσα στο σώμα τους, προκαλώντας πρόβλημα κατά το μαγείρεμά τους.
Τώρα, όσον αφορά στο πλύσιμό τους αυτό, βρήκα στα διάφορα φόρουμ ένα σωρό “ενδεδειγμένους τρόπους” και “αποκλειστικές πατέντες”. Ο κοινός παρονομαστής σε όλους είναι ότι πρέπει να μείνουν σε κρύο και αλατισμένο νερό (μια κουταλιά χοντρό αλάτι για κάθε λίτρο νερού), για να αποβάλουν από μόνοι τους υπολείμματα άμμου που τυχόν έχουν μέσα τους. Άλλοι προτείνουν οκτώ ώρες μούσκεμα, άλλοι ολόκληρο το βράδυ και το νερό να αλλάζει κάθε κάποιες ώρες για να πετιέται κάθε φορά η άμμος που βγάζουν, άλλοι αρκούνται σε ένα δίωρο. Σε κάθε περίπτωση, μετά τον χρόνο που θα αποφασίσουμε να τα αφήσουμε, ανοίγουμε το όστρακο και αφαιρούμε, με τη βοήθεια της μύτης ενός μαχαιριού, το σκούρο μέρος, που αντιστοιχεί στο εσωτερικό, στα εντόσθια του ζώου.
Με πολύ νόστιμο κρέας, είναι εξαιρετικοί γκρατιναρισμένοι (au gratin) στον φούρνο ή σαν dressing ζυμαρικών
Ορυκτά άλατα :
| Νάτριο | 2110 mg/100 |
| Σίδερο | 4,5 mg/100 |
| Φώσφορος | 200 mg/100 |
Πρωτεΐνες, λίπη, υδατάνθρακες, Omega3, …:
| Πρωτεΐνη | 15 g/100 |
| Λίπη | 2,2 g/100 |
Σωλήνες βρίσκει κανείς στην αγορά όλο τον χρόνο, συνήθως σε ματσάκια. Κάτι σαν τα δεματάκια από σπαράγγια που όλοι ξέρουμε.
Η ώρα της απόλαυσης
Ήμασταν γρήγοροι και αποτελεσματικοί, και η ψαριά ήταν ικανοποιητική.
Υπήρξαμε προνοητικοί και τους μεταφέραμε ζωντανούς ακόμη στη κουζίνα μας.
Υποψιασμένοι, ακολουθήσαμε τις πιο αυστηρές οδηγίες και τους πλύναμε, καθαρίζοντάς τους από την άμμο (κι’ έλεγα, “γιατί είναι τόσο βαρύς ο κουβάς ; ”) που είχαν μέσα τους
Και τώρα ; Τι γίνεται τώρα ;
Μπορούμε να τους μαγειρέψουμε κατευθείαν όπως είναι, μπορούμε αφού τους ανοίξουμε (με προσοχή, σπάνε εύκολα), ή αφού τους αφαιρέσουμε εντελώς το όστρακο.
Μαγειρεύονται… λίγο ! Όπως και να τους προτιμάτε, όπως και να τους μαγειρέψετε, το μαγείρεμα πρέπει να είναι σύντομο (5 λεπτά). Αν μείνουν περισσότερο, σκληραίνουν, μαστιχωτοί και άνοστοι. Αντίθετα, εάν τους “συμπεριφερθούμε” καλά, η ανταμοιβή μας είναι ένα έντονο και εξαιρετικό άρωμα και ένα ντελικάτο και νοστιμότατο κρέας.
Είναι πολύ καλοί και απλά βρασμένοι στον ατμό, με μια τρίχα λαδάκι. Αγνό παρθένο πάντα. Αλλά και στο φούρνο, όπως οι ετούτοι εδώ :
Σωλήνες γκρατιναρισμένοι
Ένα ορεκτικό ελαφρύ και εύκολο στη παρασκευή του
Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 220 βαθμούς
Πλένουμε καλά τους σωλήνες (βλ. οδηγίες) και τους ανοίγουμε, με προσοχή για να μη σπάσουν.
Τους τοποθετούμε πάνω σε ένα χαμηλό ταψί φούρνου και τους πασπαλίζουμε με την φρυγανιά, στην οποία έχουμε ανακατέψει τον μαϊντανό και το σκόρδο, ψιλοκομμένα [… … ].
Πλήρη την συνταγή θα τη βρείτε εδώ
Είναι νόστιμοι οι άτιμοι. Πολύ νόστιμοι. Και θέλουν και καλό ποτό και καλή παρέα. ….. Άντε στην υγειά μας !!!
Έτσι και οι Αβδηρίτες. Με τα “ άντε υγειά μας” (δεν ξέρω μην έριχναν και τίποτα “ώπα”, το αποκλείετε ?), τα απολάμβαναν και τα δύο, τα νόστιμα αυτά θαλασσινά και το καλό πιοτό. Και ήρθε το μυαλό τους και -φαίνεται ότι- αναπτύχθηκε (?) και ωρίμασε (?) και ταξίδεψε (?) και γεννήθηκαν και δημιούργησαν εκεί μεγάλα πνεύματα της αρχαιότητας, όπως ο φιλόσοφος Δημόκριτος., ο ιστορικός Εκαταίος, ο σοφιστής Πρωταγόρας, ο Λεύκιππος, ο φιλόσοφος Ανάξαρχος, ο ποιητής Νεκαίνετος και πολλές άλλες μεγάλες διάνοιες.
Με το ένα και το άλλο, τόσο θύμωσαν οι Αθηναίοι -που ως γνωστό τοις πάσι δε θέλουν κανένα να τους μοιάσει (φτου στον κόρφο μας)-, που προσέλαβαν ιματζ μεηκερ και ξεκίνησαν μια [b]μεγάλου μεγέθους προπαγάνδα[/b] κατά των Αβδηριτών.
Με το πέρασμα του χρόνου οι συκοφαντικές αυτές κατηγορίες εδραιώθηκαν και η λέξη “αβδηριτισμός” κατέληξε να σημαίνει βλακεία, ηλιθιότητα, ανοησία, που οι διάφοροι γιατροί της εποχής εκείνης την απόδωσαν στο κλίμα και στο νερό (!!!) της περιοχής.
Για βάλτε άλλο ένα ποτηράκι (πιάστε και ένα “ξυράφι” ακόμα) και ελάτε να σας πω μερικές από τις ακατονόμαστες, στημένες, κατηγόριες εναντίον τους, για να αντιληφθείτε το μέγεθος της συκοφαντίας.
Εεεε, με σαλτσούλα το θέλω αυτό …..
Σωλήνες με σάλτσα ντομάτας
Εξαιρετικά σαν ορεκτικό αλλά και σαν δεύτερο πιάτο
Μία παραλλαγή για να απολαύσετε αυτό το θαλασσινό, χρησιμοποιώντας ίσως εκείνους από τους σωλήνες που έχουν σπάσει κατά το άνοιγμα.
Βάζουμε σε τηγάνι την πάστα της ντομάτας, μαζί με ψιλοτριμμένα τον μαϊντανό και το σκόρδο και ζεσταίνουμε μέχρι να εξατμισθούν τα πολλά υγρά και σφίξει λίγο η σάλτσα. Την κρατάμε ζεστή έως το σερβίρισμα.
Πλένουμε καλά τους σωλήνες (βλ. οδηγίες) και τους ανοίγουμε. Εδώ δεν θέλει κάποια ιδιαίτερη προσοχή, δεν μας πειράζει και να σπάσουν. Ίσα-ίσα, αυτή είναι συνταγή για να [… … … …]
Πλήρη την συνταγή θα τη βρείτε εδώ
Λένε, λοιπόν, ότι επειδή οι Αβδηρίτες ήταν εύποροι άνθρωποι, δε δίσταζαν να καλέσουν στην πόλη τους, ακόμα και στην πιο ελαφριά αδιαθεσία, τους πιο διάσημους γιατρούς της εποχής. Ακόμη και αυτός ο Ιπποκράτης που αναγκάστηκε να πάει στα Άβδηρα, για να εξετάσει ένα είδος παροδικής μανίας που έπιανε όλους τους Αβδηρίτες. Τότε ήταν που τους κόλλησαν αυτό το “αβδηριτισμός” που συνοδεύει τη φήμη τους μέχρι σήμερα.
Έτσι, η φήμη αυτή άρχισε να δημιουργεί άφθονα τα κωμικά αβδηριτικά ανέκδοτα και επεισόδια, που κάποιοι σύγχρονοι “γραμματικοί”, ο Ιεροκλής και ο Φιλάγριος, τα συγκέντρωσαν στην περίφημη συλλογή, τη γνωστή με τον τίτλο “Φιλόγελως“.
Θέτε κι’ άλλο ? Λένε πως όταν κάποτε πέρασε από τα Άβδηρα ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης (καλό κουμάσι και αυτός, μέχρι και τον Αλέξανδρο στενοχώρησε), πρόσεξε πως οι πύλες της πολιτείας ήταν πολύ μεγάλες σχετικά με την ίδια την πόλη και ρώτησε τους κατοίκους. “Δεν φοβάστε μήπως η πόλη σας ξεφύγει καμιά ώρα από τις μεγάλες πόρτες ?“
Γιατί το άλλο ? Κάποτε οι Αβδηρίτες έφτιαξαν άγαλμα της Αφροδίτης από ελεφαντοστούν σε φυσικό μέγεθος, κάτι που τους στοίχισε τεράστια ποσά, και όταν το πολύ ωραίο άγαλμα τελείωσε το έστησαν σε τόσο ψηλό λόφο, που όχι μόνο δεν έδειχνε την ομορφιά του, αλλά μόλις και μετά βίας διακρινόταν.
Ως γνήσιοι πρόγονοι των σημερινών πολιτικών μας, έπιασαν κάποτε να σχεδιάσουν την τροφοδοσία της πόλης τους με πόσιμο νερό. Δεν φρόντισαν, όμως, να αναζητήσουν πρώτα το νερό και, αφού πειστούν ότι ήταν αρκετό, να το μεταφέρουν, αλλά προκατασκεύασαν μια μεγαλόπρεπη και πανάκριβη κρήνη, ξοδεύοντας όλα τα διαθέσιμα χρήματα και, τελικά, τους… έμεινε η κρήνη για στόλισμα, χωρίς νερό. Ευτυχώς για αυτούς, δεν υπήρχε ακόμη ΔΝΤ τότε…
Άντε, βάλτε άλλους δυό “σωλήνες“ και θα σας πω ένα τελευταίο
Σωλήνες γκρατιναρισμένοι με άρωμα πορτοκαλιού
ένα νοστιμότατο ορεκτικό με μόλις 60 θερμίδες ανά συνταγή
Ψάχνετε για ένα ορεκτικό με θαλασσινά, κατάλληλο για μία γιορτή ; Θα θέλατε να είναι έξω από τα πολυφορεμένα στρείδια και πιο εμφανίσιμο από τα χτένια ; Να είναι ελαφρύ και να έχει ξεχωριστή γεύση ; Και θέλετε ταυτόχρονα να έχει ωραία και πρωτότυπη εμφάνιση ; Λοιπόν, αυτά τα “ξυράφια” (ουφ, βαρέθηκα να τους λέω όλο “σωλήνες” και “σωλήνες”. Διαφήμιση του Πετζετάκη κοντεύω να γίνω…), αρωματισμένα με πορτοκάλι και αρωματικά βότανα, θα μπορούσαν να είναι η συνταγή που κάνει για σας.
Τα “ξυράφια” είναι πλούσια σε ιώδιο και πολύ χαμηλά σε θερμίδες : 100 για κάθε 100 γραμμάρια. Αυτή η συνταγή, των περίπου 60 θερμίδων ανά μερίδα, θα αφήσει στους καλεσμένους σας, εκτός από μία υπέροχη γευστική ανάμνηση, και την αίσθηση ότι είναι πολύ ελαφρείς.
Πλήρη την συνταγή θα τη βρείτε εδώ
Ωραία… Λοιπόν, περίφημος ήταν ο καυγάς και η δίκη που ακολούθησε στα Άβδηρα, “περί όνου σκιάς”, για την σκιά ενός όνου, ενός γαιδάρου, δηλαδή.
Το ζήτημα, πολύ σοβαρό για τα κριτήρια των ανθρώπων της, χώρισε την πόλη στα δύο και είχε ως εξής : Ένας πολίτης, ο οδοντίατρος των Αβδήρων Στρουθίων, συμφώνησε με τον κάτοχο ενός γαϊδουριού, τον αγωγιάτη Ανθρακα, να τον μεταφέρει αυτόν και την αποσκευή του στην πόλη Ειρήνεια, αντί του ποσού των δύο δραχμών.
Το μεσημέρι ο Στρουθίων θέλησε να ξεκουραστεί και κάθισε στη σκιά του όνου. Όταν μετά την ανάπαυση θέλησε να ιππεύσει εκ νέου για να συνεχίσει το δρόμο του, ο Ανθρακας τού ζήτησε μισή δραχμή επιπλέον γιά την ευεργετική σκιά που του προσέφερε το γαιδουράκι (ούτε Ροδίτης ξενοδόχος να ήταν ……). Ο Στρουθίων αρνήθηκε, ο Ανθραξ επέμενε και, επειδή και οι δύο έμεναν αμετακίνητοι στις απόψεις τους, επέστρεψαν στα Αβδηρα και εμφανίσθηκαν στον δικαστή των Αβδήρων, ονόματι Φιλιππίδη, για να τους επιλύσει την διαφορά τους.
Ξεκίνησε έτσι η περίφημη “διένεξη περί όνου σκιάς”, που, μαζί με την επίσης περίφημη δίκη που ακολούθησε, έμειναν παροιμιώδεις ανά τους αιώνες
Ο δικαστής Φιλιππίδης, λόγω νομικών δυσκολιών (!!!), ανέθεσε την υπόθεση στο ανώτερο εικοσαμελές Δικαστήριον των Παρέδρων. Το Δικαστήριο τούτο, μετά από εισήγηση του εισηγητή Μιλτία και με ψήφους 12 έναντι 8, δικαίωσε τον οδοντίατρο Στρουθίωνα, αποδεχόμενο ότι «η μίσθωση ενός πράγματος περιλαμβάνει αναγκαίως και τα παρεπόμενα αυτού».
Ο δικηγόρος όμως του Ανθρακα άσκησε έφεση, υποστηρίζοντας ότι όνος και σκιά είναι έτερον-εκάτερον. Οι Εφέτες έκριναν σκόπιμο να παραπέμψουν την υπόθεση στο ανώτατο Δικαστήριο, της Βουλής των τετρακοσίων (!!!).
Πριν πάμε όμως στο… Εφετείο, ας δούμε μία τελευταία συνταγή, με “δανεικό” από τους Ιταλούς το ζυμαρικό.
Ζυμαρικά strozzapreti με σωλήνες
ένα πρώτο πιάτο βγαλμένο από το ντουλάπι μιας Ιταλίδας mama
Πλένουμε καλά σωλήνες και αχιβάδες (βλ. οδηγίες)
Τα ρίχνουμε σε ένα τηγανάκι με λίγο νερό (μισό ποτήρι κρασιού) και τα βάζουμε πάνω στο μάτι. Μόλις ζεσταθεί λίγο το τηγάνι, θα ανοίξουν.
Αδειάζουμε το κρέας τους σε πιατάκι, πετάμε τα όστρακα, ΚΡΑΤΑΜΕ όμως το ζουμάκι με το νερό και ό,τι έχουν βγάλει τα οστρακοειδή μας, αφού το φιλτράρουμε, σε ένα μπολ.
Ψιλοκόβουμε το κρέας των σωλήνων ενώ κρατούμε ολόκληρο αυτό των αχιβάδων.
Στο τηγανάκι μας ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο και ρίχνουμε το σκόρδο να ξανθύνει, μαζί με την πιπερίτσα (ή μπούκοβο)
Πλήρη την συνταγή θα τη βρείτε qui
Εν τω μεταξύ πίσω στα Άβδηρα, και ενώ η ζωή στην πόλη, λόγω της δίκης, είχε παραλύσει, οι Αβδηρίτες είχαν χωρισθεί σε δύο στρατόπεδα, πλήθος δε κόσμου από όλη την Ελλάδα είχε συρρεύσει στο Δικαστήριο, συνέβη το εξής γεγονός. Αγανακτισμένοι νέοι των Αβδήρων από τη μεγάλη αναστάτωση η οποία είχε προκληθεί, έσπευσαν στους δημόσιους στάβλους όπου φυλασσόταν ο όνος ως «πειστήριο», κτύπησαν τους φύλακες και κατέσφαξαν τον «ιστορικό» αλλ’ ατυχή γάιδαρο.
Η είδηση έφθασε αστραπιαία στο Ανώτατο Δικαστήριο όπου διεξαγόταν η ιστορική δίκη. Τότε ο πρόεδρος του Δικαστηρίου- ονόματι Γρύλλος σηκώθηκε και είπε: «Ας ευχαριστήσουμε τους ουρανούς που πάλιν απέδειξαν την εύνοιά τους προς την πόλη μας… Ο αθώος όνος υπήρξε το λυτρωτικό για όλους μας εξιλαστήριο θύμα. Μη υπάρχοντος δε του όνου, η όλη υπόθεση είναι πλέον άνευ αντικειμένου και τίθεται στο αρχείο…
Τέλος προτείνω όπως με δαπάνες του Δημοσίου ανεγερθεί μνημείο του ατυχούς όνου, το οποίον να θυμίζει εσαεί στις επερχομένες γενεές πόσο εύκολα είναι δυνατόν να καταστραφεί μια μεγάλη ανθούσα Δημοκρατία ακόμη και εξ αιτίας της σκιάς ενός όνου».
Το Δικαστήριο δέχθηκε διά βοής την απόφαση και έτσι έληξε η περίφημη δίκη «περί όνου σκιάς».
Εδώ όμως τελειώνει και το δικό μας παραμύθι. Πριν όμως το “και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα”, θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ την “μαμά_της_Ζέφυς” και το απολαυστικό κείμενο που μου έστειλε. Θα σας άρεσε πολύ να το διαβάσετε, αλλά εγώ δεν άντεξα. Ο “πιο παράνομος από τους παρανόμους” έπρεπε να το κάνει πιο “αιρετικό” και γι’ αυτό το άλλαξε.
Αυτό σε τίποτα δεν μειώνει την αξία του αρχικού κειμένου ή τη σημασία της βοήθειας που είχα.
Και πάλι σε ευχαριστώ
Απάντηση