Εάν σας ζητούσα να μου πείτε μια σκηνή από κάποια ταινία που έχετε δει διαχρονικά που να είναι η…“γαστρονομική” σκηνή που σας εντυπωσίασε περισσότερο, που έχει εντυπωθεί στο μυαλό σας και που εξακολουθεί να σας προκαλεί… σιελόρροια, ποια θα ήταν;
Πριν σας πω τη δική μου απάντηση, σας θυμίζω ότι έχω ήδη αναφερθεί σε μία τέτοια σκηνή (σε ΑΥΤΗ τη σκηνή) εδώ και χρόνια, στη συνταγή “Για μια χούφτα φασόλια”… Αυτή ήταν που μου έδωσε την ιδέα όχι μόνο για τον τίτλο εκείνης της συνταγής αλλά και για τις εικόνες με τις οποίες “έντυσα” το βίντεο που τη συνοδεύει.
Ε, λοιπόν, εγώ θυμάμαι πάντα έναν καουμπόυ, συνήθως κάποιον επικηρυγμένο κακοποιό ή έναν “εκπρόσωπο του νόμου”, έναν σερίφη που τον κυνηγάει, κουρασμένο μετά από πολύωρο ταξίδι σε κάποια αφιλόξενη έρημο,καθισμένο σε ένα βράχο να τρώει κάτι απίστευτα χυλωμένα φασόλια, συνήθως μέσα σε ένα πολυκαιριασμένο, κατάμαυρο τηγάνι, ταλαιπωρημένο και αυτό από τις συνεχείς μετακινήσεις του. Ναι, η σκηνή που μου έχει εντυπωθεί περισσότερο ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Είναι μία σκηνή από ταινία για το μακρινό Γουέστ, μία ταινία που στην εποχή της (με το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’70) ήταν πολύ μεγάλη επιτυχία, η ταινία που καθιέρωσε όχι μόνο τους δύο πρωταγωνιστές της αλλά και αυτό το πρωτοεμφανιζόμενο είδος των γουέστερν-κωμωδία και αποτέλεσε (όπως συνηθίζεται) την αρχή μιας σειράς επόμενων ταινιών-sequel, πολύ πολύ επιτυχημένων και εκείνων (όπως, δυστυχώς, ΔΕΝ συνηθίζεται…).
Είναι η εναρκτήρια σκηνή από την ταινία “They call me Trinity” (“Με φωνάζουν Τρινιτά”), με τους Τέρενς Χιλ και Μπαντ Σπένσερ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Σας θυμίζει κάτι; Όχι; Κάτι λίγο; Ήταν ταινία του 1970, της εποχής δηλαδή των “γουέστερν-σπαγγέτι”, ειδική κατηγορία των οποίων ήταν τα “γουέστερν-κωμωδία” που ξεκίνησαν με αυτό το φιλμ.
Για τους λίγους αιρετικούς (ντροπή σας!) που δεν έχουν δει την ταινία, στην πρώτη εκείνη σκηνή της (θα τη βρείτε στα 03’ και 05’ του βίντεο, αν και θα σας πρότεινα να το παρακολουθήσετε από την αρχή, για να μπείτε στο κλίμα της ταινίας), ο Τέρενς Χιλ (ο “Τρινιτά” της ταινίας), μπαίνει σε ένα μεξικάνικο πανδοχείο, και μέσα σε λίγα λεπτά καταβροχθίζει μία ολόκληρη τηγανάρα με φασόλια, δείχνοντας την φοβερή πείνα και τη λαιμαργία ενός ανθρώπου “που έχει διασχίσει βιαστικά την έρημο”. 
Η σκηνή λέγεται ότι γυρίσθηκε μία μόνο φορά, με τον Τέρενς Χιλ να μένει νηστικός για 24 ολόκληρες ώρες(!!!) πριν το γύρισμα, έτσι ώστε το παίξιμο να είναι ρεαλιστικό και να μη χρειασθεί να την ξαναγυρίσουν και δεύτερη φορά. Δύσκολο να διακρίνει κανείς την πραγματικότητα, σε ορισμένες όμως σκηνές ο Τρινιτά …αποπνέει μία τέτοια πείνα που κάνει την πιθανότητα να υποκρίνεται τόσο καλά, να συγκεντρώνει λίγες πιθανότητες!!!
Το μυθικό μαγείρεμα των φασολιών δημιούργησε και έναν νέο όρο, τα “γουέστερν-φασόλια”, ανάλογο των “ γουέστερν-σπαγγέτι”. Λένε μάλιστα ότι τα “ fagioli-western” ήταν εκείνα που σήμαναν και το τέλος, τον θάνατο, των “spaghetti-western”… Ποιος ξέρει…
Θα υπάρξουν και εκείνοι (ήδη υπήρξαν αρκετοί στο παρελθόν) που θα βρουν ομοιότητες σε αυτήν την ταινία με μία άλλη, πολύ παλαιότερη, με πρωταγωνιστές τους αξέχαστους Laurel και Hardy (Χοντρό και Λιγνό στα καθ’ ημάς), την “Way out West” του 1937, ειδικότερα στην περίφημη αυτήν πρώτη σκηνή του φιλμ.
Πέραν όμως από αυτήν την περίπτωση, στις ταινίες των Τέρενς Χιλ και Μπαντ Σπένσερ υπάρχουν, γενικά, αρκετές σκηνές που κάποιοι τρώνε φασόλια, όπως αυτή με την οποία αρχίζει και η επόμενη ταινία της σειράς (“Trinity is still my name”, “Με λένε ακόμη Τρινιτά”, του 1971), στην οποία ο Μπαντ Σπένσερ αφοπλίζει μία ομάδα ληστών, τους αρπάζει το τηγάνι με τα φρεσκο-μαγειρευμένα φασόλια, τα τρώει μπροστά τους, τους δίνει και κανα-δυό καρπαζιές και φεύγει. Τί εποχές, τί έργα, τί ηθοποιοί…
Η πρώτη λοιπόν ταινία της σειράς, “They call me Trinity”, είχε ανέλπιστα μεγάλη επιτυχία!. Με μόλις 400 εκατομμύρια λίρες κόστος παραγωγής, έφερε στα ταμεία ένα ποσό υπερ-δεκαπενταπλάσιο, ανάμεσα στα 6 και τα 7 δισ-εκατομμύρια λίρες. Και, σε επίρρωση αυτού που αναφέρεται προηγουμένως, για την επιτυχία της δεύτερης ταινίας της σειράς, “Trinity is still my name”, αυτή ήταν ακόμη μεγαλύτερη!!! Άλλαξε μάλιστα και το κοινό που παρακολουθούσε τέτοιου είδες ταινίες, από τα σχολαριόπαιδα και τους νεαρούς άνδρες που παρακολουθούσαν τα spaghetti-γουέστρεν μέχρι τότε, τις επέβαλε σαν οικογενειακές ταινίες.
Κάνοντας μια βόλτα στο internet θα βρείτε διάφορες τέτοιες συνταγές για “φασόλια Terence Hill και Bud Spencer”. Αν και δεν νομίζω ότι υπάρχει μία πρωτότυπη συνταγή, πάντα ήθελα να έχω την ευκαιρία να βρεθώ μπροστά σε ένα τόσο χυλωμένο, τόσο χορταστικό, τόσο …καουμπόικο πιάτο με φασόλια. Και να τα φάω αδιαφορώντας για τρόπους καλής συμπεριφοράς, με ένα κουτάλι στο ένα χέρι και μία κομμάτα ψωμί στο άλλο, κατευθείαν μέσα από το μαυρισμένο τηγάνι που μαγειρεύτηκαν!!! Αλλά και να μαγειρέψω μια φορά αυτά τα φασόλια “alla Trinità”… Πρώτ’ απ’ όλα, όμως, θα έπρεπε να αναπαραχθούν οι συνθήκες εκείνης της εποχής, πράγμα καθόλου εύκολο…
Φασόλια “alla Trinità”: Η …επανασχεδίαση της συνταγής
Η πρώτη δυσκολία εμφανίζεται με το ξεκίνημα του εγχειρήματος: Πότε διαδραματίζεται η περίφημη σκηνή; Είναι αλήθεια ότι η ταινία δεν έχει τοποθετηθεί χρονικά, ούτε και γεωγραφικά, σε σαφώς προσδιορισμένο χρόνο και τόπο, ο δημιουργός της Enzo Barboni δεν ασχολήθηκε με το να δώσει κανένα απολύτως στοιχείο για το πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται.
Ορισμένες πηγές υποθέτουν ότι η ταινία θα μπορούσε να είναι τοποθετημένη στη Νεβάδα του 1870, προτείνω λοιπόν ελλείψει άλλων στοιχείων να δεχθούμε αυτήν την υπόθεση. Έτσι, μάλιστα, η δημιουργία της ταινίας συμπίπτει με τα 100χρονα της εποχής της πλοκής της. Τέλεια!!!
Από κάποιες πηγές στο internet μπορούμε να έχουμε μία ιδέα για το είδος της τροφής που καταναλωνόταν σε εκείνα τα μέρη την ίδια περίοδο, γύρω στο 1870. Φαίνεται λοιπόν τα φασόλια να είναι από τις πιο διαδεδομένες, τόσο φρέσκα όσο και αφυδατωμένα ή σε κονσέρβα. Επρόκειτο κυρίως για τα κλασσικά φασόλια καθώς και για φασόλια χάντρες (μπαρμπούνια ή “τύπου pinto”). Θέλετε να γνωρίζετε και το κόστος τους; περίπου 10,5 σεντς το quart, δηλαδή τα 950 γραμμάρια, περίπου.
Συνεπώς, τα φασόλια υπήρχαν!
Στην ταινία δεν φαίνεται να υπάρχουν άλλα υλικά στο τηγάνι. Θα πρέπει όμως να υποθέσουμε ότι τα φασόλια τα συνδύαζαν και με κάποια άλλα υλικά, για να δώσουν περισσότερη ουσία και γεύση στο πιάτο. Ίσως κάποιο μπέικον; Ήταν και αυτό από εκείνες τις τροφές που χρησιμοποιούσαν εκείνες τις εποχές στο Άγριο Ουέστ και σίγουρα θα βρισκόταν ανάμεσα στα τοφοεφόδια των καουμπόυς. Όπως άλλωστε και το αλάτι αλλά και το βούτυρο. Από τις σκηνές τις ταινίας, βέβαια, κανένα από τα τρία δεν φαίνεται ξεκάθαρα, δεν αποκλείεται όμως να είναι χαμένο κάπου μέσα σε εκείνο το υπέροχο χυλωμένο, προκλητικά ελκυστικό, λιχουδιάρικο… καλά, καλά, επανέρχομαι στην τάξη…
Εκείνο που διακρίνεται, πέρα από τα φασόλια χάντρες, να υπάρχει στο τηγάνι, ακόμη και χωρίς πολύ προσεκτική παρατήρηση των σκηνών, είναι η παρουσία μίας πηκτής σάλτσας ντομάτας. Φαίνεται από το χρώμα των φασολιών όταν ο Τέρενς Χιλλ βουτάει την ψωμάρα του και την ξανασηκώνει, φέρνοντας την ηδονικά προς το στόμα του. Αν φαίνεται λέει…
Σε αυτό το σημείο προκύπτει λοιπόν το πιεστικό ερώτημα: βλέποντας τις πρώτες εκείνες σκηνές του “Με φωνάζουν Τρινιτά” (άλλοι θέλουν τον τίτλο της ταινίας σαν “Με λένε Τρινιτά”, δεν κάνει και πολύ μεγάλη διαφορά νομίζω), αναρωτιέσαι εάν αυτή η τελευταία, η σάλτσα ντομάτας, ήταν ή όχι μέρος των εφοδίων των ανθρώπων της Δύσης εκείνα τα χρόνια… Να συναντήσει κανείς φρέσκια ντομάτα σε εκείνες τις αφιλόξενες ερήμους, μοιάζει απίθανο… Τι να γινόταν άραγε με τις συσκευασμένες σάλτσες ντομάτας;
Είναι πιθανόν η χρήση της σάλτσας ντομάτας να έχει έρθει είχε δανική από άλλα πιάτα τύπου Tex-Mex,, όπως το τσίλι κον κάρνε (chili con carne), που εξαπλωνόταν εκείνη την εποχή σε εκείνες τις περιοχές. Μία υπόθεση που μπορεί να ενισχυθεί από την παρουσία της μεξικανικής προέλευσης “μαγείρισσας” που διακρίνεται στο εσωτερικό του πανδοχείου. Ωστόσο, η χρήση της ντομάτας στην αρχική συνταγή και αυτού του chili con carne παραμένει αμφιλεγόμενη και δεν είναι πλήρως αποδεκτή ακόμη και σήμερα.
Υπάρχει και μία δεύτερη υπόθεση, το κόκκινο χρώμα των φασολιών στο τηγάνι να οφείλεται όχι στην παρουσία ντομάτας αλλά στην πολύ μεγάλη ποσότητα πιπεριού καγιέν στο φαγητό. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση, δεν υπάρχουν ασφαλείς πληροφορίες πέρα από το ότι το πιπέρι αυτό ήταν σε μεγάλη εκτίμηση στην περιοχή και στα χρόνια που αναφερόμαστε.
Από τις δύο υποθέσεις (ντομάτα vs πιπέρι καγιέν) στο σχεδιασμό της συνταγής επιλέγεται να χρησιμοποιηθεί η πρώτη, φαίνεται πολύ πιο προφανής σαν πιθανότητα από αυτό που μπορεί να διακρίνει κανείς από τις λίγες κοντινές λήψεις. Στο κάτω κάτω, πάμε να ξαναδημιουργήσουμε τη συνταγή της ταινίας, συνεπώς το μέλημά μας πρέπει είναι να μείνουμε πιστοί σε ό,τι βλέπουμε και όχι στο τι πραγματικά χρησιμοποιούσαν εκείνη την εποχή στο Φαρ Ουέστ.
Εδώ λοιπόν τελειώνει ο επανασχεδιασμός της συνταγής, εντοπίσθηκαν τα υλικά (πολύ απλά, φασόλια κόκκινα, αλάτι, βούτυρο, μπέικον και σάλτσα ντομάτας). Αδύνατον να διακρίνει κανείς στην ταινία τον τρόπο μαγειρέματος, βλέπουμε μόνο ένα τηγάνι πάνω στη φωτιά. Ε, θα κάνουμε ακριβώς το ίδιο! Τα πάντα θα μαγειρευθούν εκεί μέσα. Και μπορεί να μην έχω τέτοια τηγανάρα, κάτι ανάλογο υπάρχει πάντα…
Φασόλια “alla Trinità”: Η υλοποίηση του πιάτου
Τα υλικά:
Όπως είδαμε, είναι λίγα και απλά. Έτσι, για 2 άτομα (συνήθως ταξίδευαν σε μικρές ομάδες, εάν η δική σας “συμμορία” είναι μεγαλύτερη, αυξήστε τες ανάλογα), θα χρειασθούν:
10 γρ βούτυρο
200 γρ κόκκινα φασόλια (μπαρμπούνια)
50 γρ μπέικον
200 γρ σάλτσα ντομάτας
αλάτι
πιπέρι
Η εκτέλεση:
Θα χρησιμοποιήσουμε φασόλια μπαρμπούνια, ξηρά (δεν θα μπορούσαν, άλλωστε, οι cowboys εκείνης της εποχής να κουβαλούν νωπά τρόφιμα μαζί τους). Τα βάζουμε σε ένα μπολ, τα καλύπτουμε με νερό και τα αφήνουμε, έτσι βυθισμένα, να μουλιάσουν όλο το βράδυ (τουλάχιστον για 12 ώρες). (Σε περίπτωση που θα χρησιμοποιήσετε είτε φρέσκα είτε κατεψυγμένα, δεν χρειάζονται μούλιασμα και περνούμε κατ’ ευθείαν στο μαγείρεμά τους).
Την επομένη πετούμε το νερό, τα ξεπλένουμε και τα ρίχνουμε σε κατσαρόλα. Τα καλύπτουμε και πάλι με νερό και τα μαγ…
Γιατί όμως να μην αφήσουμε να δούμε τη συνταγή για Φασόλια “alla Trinità” κανονικά αναρτημένη στο χώρο των συνταγών, έτσι που να είναι προσβάσιμη και από κάποιον που δεν έχει διαβάσει αυτό το κείμενο;
Ραντεβού, λοιπόν, σε εκείνη τη σελίδα
Αυτή λοιπόν είναι μία εκδοχή των φασολιών “alla Trinità” (που λέει ο λόγος, σιγά μην υπάρχει τέτοιο πιάτο…), που τη βρήκα στο internet (δείτε “Πηγές” πιο κάτω). Ένα πιάτο για Όσκαρ!!! Υπάρχουν, βέβαια, και άλλες και μπορείτε να τις αναζητήσετε είτε με αυτό το όνομα, «beans “alla Trinità”», είτε και σαν «beans “alla Bud”», από το όνομα του Bud Spenser, του αξέχαστου “Bambino” της ταινίας.
Εδώ σας αφήνω. Έχω ένα τηγάνι που με περιμένει! Asta la vista compañeros!!!
Πηγές:
https://www.spaghetti-western.net/index.php/A_Man_called_Trinity
http://www.it.terencehill.com/it_interview_qa.html
https://www.spaghetti-western.net/index.php/A_Man_called_Trinity
http://www.foodtimeline.org/foodpioneer.html
https://whatscookingamerica.net/History/Chili/ChiliHistory.htm
http://www.dissapore.com/grande-notizia/ricette-dei-film-fatte-in-casa-fagioli-alla-trinita/
Απάντηση